Levensechte wolkjes schilderen in de ware geest van Bob Ross  door: Hjalmar Teunissen

Lekker warm is het in het atelier van Nelie Meininger. Het kacheltje loeit en de koffie staat vrolijk te pruttelen. Aan de muur hangt een fresco van Nelie's kat Jasper. Wat spint hij tevreden, daar in Toscane! De werkelijkheid is toch een tikkeltje anders. Arme Jasper, hij staat nu sip buiten voor de deur te miauwen. En dan begint 't nog te regenen ook. Maar binnen in atelier Fata Morgana is het hartje zomer, want Nelie geeft vandaag haar eerste Bob Ross schilderworkshop. Bob Ross: bij wie breekt het zonnetje niet door als je zijn gezicht op tv ziet? Altijd optimistisch, altijd goed gemutst.

 

Nelie Meininger mag zich sinds kort “certified Bob Ross-imtructor” noemen, daarvoor heeft ze cursussen gevolgd bij leraren die nog les hebben gekregen van de meester zelf.

Met speciale kwasten én de juiste techniek is het heel makkelijk om levensechte boompjes en bergjes te scheppen. En het mooie is: de verf blijft lang nat. Je hoeft dus niet als een bezetene te werken in een race tegen de klok.  

De telefoon in het atelier gaat. Eén van de cursisten kan de Pieter Karel Drossaartstraat -de PKD - niet vinden. Ze wordt opgehaald en staat een minuut of tien later uit te puffen in Nelie's atelier. „Rustig aan, we nemen eerst koffie.

Eerst worden de doeken van de zes cursisten voorbewerkt. „Hier heb je een beetje 'liquid white'. Dit moet genoeg zijn voor het hele canvas. En neem maar een 'paper towel'." Nelie heeft jaren in Canada gewoond, het is soms zoeken naar de juiste woorden. Dan, als je goed luistert, hoor je het vlijtig geschraap van zes kwasten. „Alles is gloednieuw dus we gaan ze vandaag lekker inwerken! Het zijn nu nog 'virgin brushes'. Raak het doek maar aan met je vinger. Als je vingerafdruk helemaal volloopt met verf, heb je te veel gebruikt." Bij sommige deelnemers zitten de vingertoppen onder de witte verf. „Dus Peter R. de Vries mag het niet ontdekken," zegt een cursist.

„We beginnen met de lucht, daarvoor gebruiken we 'phathalo blue'. Voor de bergen krijgen jullie 'midnight black'. Dat is heel dikke verf, je moet hard knijpen om het er uit te krijgen." Eén van de cursisten maakt zich wat zorgen over de wolkjes. Zien ze er wel goed uit? Heeft hij niet wat te veel verf gebruikt? „Ik ben er wat onzeker over." Maar Nelie lacht en gebruikt een niet te weerleggen Bob Ross- wijsheid: „It's your world! Het geeft niet, het is allemaal goed. Het wordt vast wel wat, ik weet het zeker! Gebruik je kwast wel heel luchtig: 'two hairs and some air', meer heb je volgens Bob niet nodig.  " Dan worden de bergen op het canvas gezet, daaronder duiken wat dennenboompjes op. „Kunnen we ook iets anders schilderen?" vraagt een cursist. „Twee in plaats van drie bomen?" Nelie lacht. „Tuurlijk, het is jouw landschap!" Voor de bomen krijgt iedereen een dotje "Van Dijke-brown' en 'sap-green', terwijl het eilandje op het doek verschijnt met een toefje 'dark sienna.' „Ik heb nog een heleboel eten!" roept Nelie intussen bij de schaal met broodjes. „Iemand nog soep?"   Dan probeert ze wat rustgevende achtergrondmuziek uit te zoeken, dat schildert zo lekker. Enige tijd later galmt een Indonesische muziek- versie van The Wind of Change van The Scorpions door het atelier. „Heerlijk, echt van die tuttige muziek."

De laatste penseelstreken, nog even wat dingetjes bijwerken. En dan, dan is het kunstwerk in de geest van Bob Ross gereed. Een mooi berglandschap met een meertje, bomen, een eilandje en een 'happy little path'. De cursisten kijken bewonderend naar hun eigen werk. „Ik had nooit gedacht dat ik zoiets zou kunnen," zegt iemand. „Ter ere van Bob signeren we ook met rood.

" Een man twijfelt. „Ik onderteken liever met blauw." Nelie knikt, haar paardenstaart beweegt bevestigend mee. „Doe maar! It's your world!" De kwasten worden gespoeld, het palet schoongeboend. „Mooi, het ziet er weer 'virgin clean' uit!" De deur zwaait open, de cursisten
nemen afscheid. Tijd voor de laatste Bob Ross-uitspraak, voor onderweg: „Happy painting!"